De decepties die watervallen en Nakonde heten
Blijf op de hoogte en volg Anne-Roos
19 November 2012 | Zambia, Chinsali
Toen we de vorige keer bij de chief waren, stelde hij voor om samen met hem naar de watervallen hier in de buurt te gaan. Superleuk idee natuurlijk. Wij willen wel. Vorige week woensdag kwam hij langs m een en ander te besprreken en zaterdag moesten we om 8 uur klaar staan om te vertrekken. Om 12 uur vonden we het tijd om even naar de chief toe te gaan om te vragen wat zijn plannen waren, helaas was hij in de stad bij een vergadering.. dit was heel raar. We hadden wel een beetje rekening gehouden met Afrika tijd maar we hadden NOOIT verwacht dat er pas om half 5 een auto verscheen. Een Toyota Yaris om precies te zijn. Niet echt een bakkie waar we met 7 plus een bestuurder in kunnen. Ook vertelde de bestuurder dat hij kwam om 6 meisjes op te halen. Met andere woorden, Joey mocht thuisblijven. Hier gingen we natuurlijk niet mee akkoord en Joey, Jill, Natalie en Rosalie stapten bij hem in om even met de chief te praten die blijkbaar meteen door was gereden naar de falls. Een half uur later, toen Anouk, Kavindra en ik hadden besloten om dan maar even boodschappen te doen, kwam er ineens een auto het pad op scheuren. Dit was de chief en hij keek niet blij. We mochten instappen en nog even wat spullen halen want we hadden afgesproken om daar bij de falls te koken. Met 120 km per uur en Dolly Parton’sJolene (Jorien, je had het fantastisch gevonden) op de achtergrond waren we redelijk snel bij de watervallen die inderdaad erg mooi waren. Er was alleen niet echt tijd om te genieten want er moest gekookt worden. Uit de bosjes verschenen een paar mannen die meteen een vuurtje maakten en het bier was al heerlijk koud. Eigenlijk was het best leuk. De kip en de worstjes werden gebakken en we konden weer gaan.. Nog nooit zoiets meegemaakt. Toen we thuis kwamen waren de kinderen erg verontwaardigd dat ze niet mee mochten dus hebben we een filmpje voor ze aangezet en ik ben op bed gaan liggen, hier kon ik niet zo goed tegen. De hele dag wachten voor uiteindelijk niks en de kinderen die raar deden… Zelfs de volgende ochtend waren ze nog steeds niet te genieten. Dan doe ik m’n was maandag wel ;-) Zondag nog steeds zo’n soort katterig gevoel en nergens zin in.
Maandag hadden we een afspraak met de deputyheadteacher om met hem over de guidance lessen te praten. Wat een inzicht heeft die man. Ook wilden we met Mr. Kwangu nog wat bespreken alleen was hij er niet. Dinsdag had hij wel tijd. Toen we hem vroegen naar een manier om de leraren te motiveren begon zei hij dat ze hen motiveren door prijzen en awards. Wat een wereld van verschil. Hem gevraagd wat zijn visie over prep time is en hoe we dat samen met hem konden verbeteren. Gelukkig vond hij onze ideeën goed en zei hij: “We’llseehow we implementthem.” Erg motiverend. Daarna met Anouk naar de Boma geweest, wie komen we daar tegen? De chief. “Wherecanyou drink Coca Cola here?” Nou daar ergens om de hoek. “Ok, jump in!” Cola hadden ze helaas niet en na een interculturele miscommunicatie hadden we een 7Up en iets anders gekregen. De chief vond het een beetje warm buiten dus we gingen ergens binnen zitten waar het inderdaad wat koeler was. Of we ooit weleens Redd’s hadden gedronken. Na 5 minuten hadden we 7Up en een flesje Redd’s (soort van Jillz) voor onze neus staan… het was half 11 ’s ochtends… Wel een leuk gesprek met hem gehad en toen ging hij weer weg. Hij liet geld achter voor de vrouw achter de bar die meteen daarna nog een flesje Redd’s neerzette, wat heeft deze man? De flesjes maar in de tas gestopt en lekker gaan lunchen. Thuis het interview met Mr. Kwangu uitgewerkt en op een rijtje gezet hoe we willen dat prep time eruit komt te zien. Voor het eerst een (soort van) warme douche genomen in de badkamer. ’s Ochtends halen we namelijk flessen water uit de pomp en omdat het nu zo warm is, is dat water aan het eind van de dag ook super warm. Topidee, ga ik vaker doen. Voetbaltraining gekeken en lekker gegeten. Na het eten nog een gesprekje met Mr. Kwangu gehad over hoe nu verder. Het gaat zeker goed komen.
Woensdag zijn we naar Nakonde gegaan om daar bij de immigration office het goede visum te krijgen. Natuurlijk hadden we weer pech onderweg en hebben we er 5 uur over gedaan. Meteen een hotel gezocht wat prima was maar nu moesten we toch echt aan de hurk wc geloven.. De wedstrijd Zambia vs. Zuid Afrika gekeken en op een heerlijk hard bed in slaap gevallen.. Volgende dag meteen naar immigration waar de zaken snel geregeld waren. Toen hadden we het plan om naar Tanzania te gaan om daar spullen te kopen want volgens Emanuel hadden ze er ALLES. Zelfs boeken. Dat was dus deceptie nummer 2. Het was namelijk een soort van markt met veel te smalle straatjes en veel te veel mensen die je willen helpen en daarna om geld gaan vragen. Ze hadden 3 boekjes waarvan één een uitgeschreven toneelstuk was… Niet echt geschikt voor kinderen ook. Daarom ga ik als ik terug ben een inzamelingsactie houden om voor het weeshuis boeken op te halen. Dus heb je Engelse (kinder) boeken over, laat het me weten dan kom ik ze ophalen en zorg ik ervoor dat ze veilig aankomen in Kalwala’sVillage. De kinderen houden heel erg van lezen maar er zijn hier gewoon geen boeken te krijgen. Ik als boekenwurm kan dat natuurlijk niet aanzien dus ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Verder wel t-shirts gekocht voor ze en mango’s en 2 ananassen. Heerlijk! Toen kwam Emanuel met de mededeling dat hij nog familie moest opzoeken, great, hier hadden we niet op gerekend en we wilden heel erg graag weer naar huis. Kalwala’s heeft iets magisch waardoor je nergens anders meer wilt zijn dan daar samen met de kinderen. 4 uur later kwam hij terug en zijn we op zoek gegaan naar vervoer terug. Gelukkig vonden we al snel een betrouwbare auto en heeft George ons veilig terug naar huis gebracht, dit keer in de gebruikelijke 3,5 uur. Af en toe wel even schrikken als er weer zo’n gat in de weg voor je neus verschijnt… Zag m’n leven bijna aan me voorbij flitsen! Geintje mam… Zaterdag de verjaardag van Anouk gevierd met een speurtocht met de kinderen, een Zumbales van Kavindra en iets te veel biertjes in de Boma.. Lag al vroeg in bed gister en toen werd er ineens op de deur geklopt.. Wilde Kedrick me nog even een welterusten knuffel geven. Zo lief, moest bijna huilen.. Maar ben altijd een beetje labiel als ik brak ben. Nu weer heerlijk aan de slag met het project. Tot het volgende verhaal!! Thanks voor alle lieve reacties! Job,. Wat heerlijk om ook wat van jou te lezen. Love you!! XX
Maandag hadden we een afspraak met de deputyheadteacher om met hem over de guidance lessen te praten. Wat een inzicht heeft die man. Ook wilden we met Mr. Kwangu nog wat bespreken alleen was hij er niet. Dinsdag had hij wel tijd. Toen we hem vroegen naar een manier om de leraren te motiveren begon zei hij dat ze hen motiveren door prijzen en awards. Wat een wereld van verschil. Hem gevraagd wat zijn visie over prep time is en hoe we dat samen met hem konden verbeteren. Gelukkig vond hij onze ideeën goed en zei hij: “We’llseehow we implementthem.” Erg motiverend. Daarna met Anouk naar de Boma geweest, wie komen we daar tegen? De chief. “Wherecanyou drink Coca Cola here?” Nou daar ergens om de hoek. “Ok, jump in!” Cola hadden ze helaas niet en na een interculturele miscommunicatie hadden we een 7Up en iets anders gekregen. De chief vond het een beetje warm buiten dus we gingen ergens binnen zitten waar het inderdaad wat koeler was. Of we ooit weleens Redd’s hadden gedronken. Na 5 minuten hadden we 7Up en een flesje Redd’s (soort van Jillz) voor onze neus staan… het was half 11 ’s ochtends… Wel een leuk gesprek met hem gehad en toen ging hij weer weg. Hij liet geld achter voor de vrouw achter de bar die meteen daarna nog een flesje Redd’s neerzette, wat heeft deze man? De flesjes maar in de tas gestopt en lekker gaan lunchen. Thuis het interview met Mr. Kwangu uitgewerkt en op een rijtje gezet hoe we willen dat prep time eruit komt te zien. Voor het eerst een (soort van) warme douche genomen in de badkamer. ’s Ochtends halen we namelijk flessen water uit de pomp en omdat het nu zo warm is, is dat water aan het eind van de dag ook super warm. Topidee, ga ik vaker doen. Voetbaltraining gekeken en lekker gegeten. Na het eten nog een gesprekje met Mr. Kwangu gehad over hoe nu verder. Het gaat zeker goed komen.
Woensdag zijn we naar Nakonde gegaan om daar bij de immigration office het goede visum te krijgen. Natuurlijk hadden we weer pech onderweg en hebben we er 5 uur over gedaan. Meteen een hotel gezocht wat prima was maar nu moesten we toch echt aan de hurk wc geloven.. De wedstrijd Zambia vs. Zuid Afrika gekeken en op een heerlijk hard bed in slaap gevallen.. Volgende dag meteen naar immigration waar de zaken snel geregeld waren. Toen hadden we het plan om naar Tanzania te gaan om daar spullen te kopen want volgens Emanuel hadden ze er ALLES. Zelfs boeken. Dat was dus deceptie nummer 2. Het was namelijk een soort van markt met veel te smalle straatjes en veel te veel mensen die je willen helpen en daarna om geld gaan vragen. Ze hadden 3 boekjes waarvan één een uitgeschreven toneelstuk was… Niet echt geschikt voor kinderen ook. Daarom ga ik als ik terug ben een inzamelingsactie houden om voor het weeshuis boeken op te halen. Dus heb je Engelse (kinder) boeken over, laat het me weten dan kom ik ze ophalen en zorg ik ervoor dat ze veilig aankomen in Kalwala’sVillage. De kinderen houden heel erg van lezen maar er zijn hier gewoon geen boeken te krijgen. Ik als boekenwurm kan dat natuurlijk niet aanzien dus ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Verder wel t-shirts gekocht voor ze en mango’s en 2 ananassen. Heerlijk! Toen kwam Emanuel met de mededeling dat hij nog familie moest opzoeken, great, hier hadden we niet op gerekend en we wilden heel erg graag weer naar huis. Kalwala’s heeft iets magisch waardoor je nergens anders meer wilt zijn dan daar samen met de kinderen. 4 uur later kwam hij terug en zijn we op zoek gegaan naar vervoer terug. Gelukkig vonden we al snel een betrouwbare auto en heeft George ons veilig terug naar huis gebracht, dit keer in de gebruikelijke 3,5 uur. Af en toe wel even schrikken als er weer zo’n gat in de weg voor je neus verschijnt… Zag m’n leven bijna aan me voorbij flitsen! Geintje mam… Zaterdag de verjaardag van Anouk gevierd met een speurtocht met de kinderen, een Zumbales van Kavindra en iets te veel biertjes in de Boma.. Lag al vroeg in bed gister en toen werd er ineens op de deur geklopt.. Wilde Kedrick me nog even een welterusten knuffel geven. Zo lief, moest bijna huilen.. Maar ben altijd een beetje labiel als ik brak ben. Nu weer heerlijk aan de slag met het project. Tot het volgende verhaal!! Thanks voor alle lieve reacties! Job,. Wat heerlijk om ook wat van jou te lezen. Love you!! XX
-
19 November 2012 - 16:46
Leonie Van Westen:
Leuk om jullie avonturen te lezen!! Jullie hebben het erg naar je zin daar zo te lezen. Erg benieuwd naar alle foto's en leuk om elkaar in januari weer in Leiden te zien! X leonie (en de rest vd Kenia groep) -
19 November 2012 - 23:08
Thijs:
hi lieve Roos,
wat een mooi verhaal weer!! En wat grappig dat je iedere keer weer verrast kan worden door dingen die niet gaan zoals gepland/verwacht. Ook geinig om te lezen dat je al zo gewend bent om 'even naar Tanzania' te gaan of ergens weer vervoer terug te regelen. Kan me voorstellen dat je inderdaad veel ontroerende momenten meemaakt met de leraren en vooral de kinderen; daarom echt een mooi idee van die inzameling van boeken voor de kids daar. Als kiki haar boeken heel laat dan krijg je ze :) Char en ik genieten iedere keer weer van je foto's en berichten en Kiki herkent je nu echt op iedere foto als 'oosj'. Hier gaat verder alles goed, maar we missen je wel hoor!!
Liefs Thijs -
21 November 2012 - 18:43
Job:
Yo lieve 'Oosj'!
Ok, ik ga nu proberen een bericht te posten dat maar 1 keer op je pagina verschijnt en niet 3 zoals de vorige keer. Wat geniet ik weer ontzettend van je verhalen en hoe je schrijft! Echt zo ongelooflijk gaaf wat je daar allemaal meemaakt, ik ben trots op je. En ook een beetje jaloers, want hier wordt het nu toch wel een beetje koud.
Ook raar dat het hier ineens zo supersnel gaat! Terwijl ik, toen ik hier een maand was, dacht: "wow, ik ben hier al een hele maand, dat is echt superlang!" (nou dat dacht ik natuurlijk niet echt letterlijk zo, maar wel ongeveer) en nu denk ik: "holy shit, ik ben hier nog maar een maand!". Het is wel grappig om ineens te merken dat ik de stad nu best wel goed ken. Ik had een hele tijd het gevoel hier dat ik nog niet genoeg had gezien en gedaan en de stad nog niet goed genoeg kende, maar toen Davine enzo hier waren merkte ik juist dat ik juist al heel veel wist ("oh en dan kun je leuk daar en daar beginnen en dan met die metro zus en dan is daar een markt en als je dan zo loopt kom je uiteindelijk daar uit"). Ik voelde me een echte New Yawkah (zoals ze dat hier uitspreken. Net als koffie, dat wordt cawfee.), zeker als ik op mn fiets dwars door het verkeer heen scheur tussen de taxi's door (dat was leuk geweest als jij achterop had gezeten, moeders). Maar gelukkig heeft mn fiets inmiddels al 9 lekke banden gehad en is de ketting al 4 keer tussen mn wiel gekomen dus hij houdt me ook wel met beide benen op de grond. Letterlijk.
De studie viel aan t begin een beetje tegen, maar nu de tentamens dichterbij komen, de leraren me beter kennen, ik de onderwerpen voor mn papers heb gekozen en het onderzoek is gestart voel ik me er wel beter over. Dit weekend is Thanksgiving (eigenlijk morgen=donderdag). Ik ga met John, een ECHTE AMERIKAAN (ja I know, ze zijn zeldzaam hier) met zijn familie thanksgiving vieren in een dorpje buiten de stad. Lennart, mn huisgenoot is naar San Francisco (waar ik ook heen mocht, maar de goedkoopste vluchten waren met Thanksgiving 750 dollar inclusief een overstap van 23 uur in Oklahoma) en Trisha's (mn andere huisgenoot) moeder die schijnt altijd te flippen tijdens Thanksgiving dus dat wilde ze me besparen. Ik weet nog niet echt wat ik wil maken. Maar ik hoop dat ze wel een van de traditionele thanksgiving gerechten hebben, te weten yam mash (puree van zoete aardappels), met een korst van marshmellows. I know. Daar moet je toch bijna van over je nek?
OK, lieve Roos, ik ben mn studie weer aan het uitstellen en mama leest mee, dus dat is niet de bedoeling. Ik hou heel veel van je, ben supertrots en O MIJN GOD ik was helemaal te vertellen dat we nu met Glee club (lach niet) een Zambiaans lied zingen! Het heet Bonse Aba en ik heb geen idee waar t over gaat.
Liefs! -
25 November 2012 - 22:48
Karen:
Lieve 'Arie',
Wat een verhalen zeg. Mijn hemeltje. En ik maar denken dat ik al gekke dingen heb meegemaakt in India e.d. Jij overtreft alles. En wat enorm gezellig dat je me smste vandaag. Ik kwam net terug uit het zo heerlijk veilige Copenhagen en Malmoe waar het met name nat en winderig was. Ja ja, het benne de luuksu prooblemu dus ... :-) Oh gut, mijn Uteregs goat weeheer buginnu :-).
Zonder dollen, je smste al dat je morgen weer wat gaat schrijven. Ik ben benieuwd! Zie uit naar de nieuwe belevenissen van 'Arie op safari'. Wat zul jij het straks daar missen maar volgens mij ook heul blij zijn dat je weer in de 'civilized' world zit. Alhoewel Job daar wellicht anders over denkt, want hoe civilized NY ook is, wat was ik blij net op tijd weg te zijn maar wel raar om Job daar achter te laten laatst. Maar het is ook daar weer goed gekomen.
Wel, heel veel liefs, en tot mails, Kaatje Afrikaatje (Indiaatje, Amerikaatje, Zambiaatje, haha). -
26 November 2012 - 12:10
Anne-Roos :
wat lef al jullie reacties!!! Ben ik heel blij mee. Job, ik mis jouw verhalen!! Ben ook benieuwd naar al je foto's. Maak je wel foto's?? XXX -
26 November 2012 - 12:13
Anne-Roos :
En Ka, de westlife CD lijkt me erg leuk om in de auto naar la douce france op repeat te zetten!! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
