De eerste drie weken..

Hallo lieve mensen in Nederland! Sorry sorrysorry voor het zo lang niks van me laten horen maar zoals verwacht gaat het hier natuurlijk allemaal op ’n Afrikaans en Anne-Roos’.. Ik heb geen verstand van die dongel voor internet en blijkbaar als je dan internet hebt moet je een halve dag wachten voor je een pagina hebt geopend en dan ben je door al je beltegoed heen.. Dus, ik zit nu in een heel leuk internetcafé!

Maar… HET IS HIER FANTASTISCH! Zo anders dan Nederland en ook weer heel anders dan Zanzibar. Zoals Arie (onze docent en foundingfather van het project ‘Joy of a Toy’) had gezegd, dit is het echte Afrika. Wat er dus op neer komt dat we ons lekker wassen in de rivier, daar ook onze kleren wassen en lekker ‘baantjes’ zwemmen. Wel tegen de stroming in natuurlijk ;-) als we klaar zijn nemen we gevulde flessen rivierwater mee om later mee te kunnen koken en afwassen. Ongelofelijk hoe makkelijk de dingen thuis gaan en hoe lang je hier met sommige dingen bezig bent. Helemaal als er geen stroom is, wat vaak gebeurt, want dan moeten we koken op een charcoalburner. Dat is een soort ijzeren pan met gaten onderin waar je hete kolen op doet, dan moet je zwaaien om ze nog heter te maken en dan zet je je pan met eten erop. Als er wel stroom is dan zetten we t gewoon op het fornuis maar dan eten we wel meestal in het donker want er is sowieso een paar uur per dag geen stroom. We eten niet erg gevarieerd omdat hier gewoon niet zo heel veel te krijgen is. Je hebt 3 soorten groenten: kool, een soort andijvie/paksoi iets en nog een soort bladgroente. Dat eten we meestal met aardappels en roerei. Soms met rauwe tomaat en ui of een soort sausje hiervan gemaakt.We hebben zelfs al een keer twee kippenvoor ons en de weeskindjes gekocht die de jongens voor ons hebben geslacht en geplukt. Charity had ze daarna heel lekker klaargemaakt en we aten dat met Nshima (de maïspap waar ze net zoveel maïsmeel bijdoen tot je het zelf kan kneden en met de kip en saus kan eten).
’s Ochtends eten we meestal een boterham met pindakaas of havermout. Totdat we erachter kwamen dat er een soort van vieze luizen/mieren/vlooien in de havermout zaten, echt zoooooo smerig! Dus we zijn weer overgestapt naar brood. Al met al een niet heel gevarieerd dieet en ik begin het al een beetje te merken… Ik pas namelijk weer in een kort broekje dat ik als een soort van ‘wie weet’- test had meegenomen. De lustrum en Zanzibar kilo’s zijn eraf.

Hier in het dorp zit dus een weeshuis waar we slapen, een kliniek (met ongekwalificeerde ‘dokters’) en een aantal scholen waar in totaal 550 leerlingen op zitten. Wij gaan heel veel om met de weeskinderen en hun caretakersCharity en Emanuel. De moeder van Emanuel zorgde eerst ook voor de weeskinderen maar zij is in februari overleden waardoor de kinderen ook hun respect voor de andere caretaker zijn verloren. Zij vinden haar niet leuk en soms lijkt het hier net Assepoester als alle meisjes de boel aan het schoonmaken zijn enzo. De meiden zitten liever op hun kamer dan dat ze buiten zijn. Maar laatst wilden ze dat we allemaal op hun kamer kwamen omdat ze liedjes voor ons gingen zingen, echt zo lief. Een meisje was er niet helemaal bij met haar hoofd en later bleek dat ze zwanger was. Ze is pas 15 en nu moet ze trouwen met haar vriendje en ze woont tijdelijk bij een vriend van Charity. Dan besef je wel even dat we in een hele andere wereld leven, helemaal toen we van de headmaster te horen kregen dat op het moment 3 leerlingen zwanger zijn.
Met de jongens is het iets makkelijker om contact te krijgen en met hen doen we veel spelletjes, gaan lekker zwemmen en proberen ze een beetje met hun huiswerk te helpen enzo. Zij helpen ons ook met water halen en als we naar de rivier lopen pakken ze zonder te vragen je tas om te helpen dragen. Ook met wassen zijn ze echt heel behulpzaam, het ziet er natuurlijk ook niet uit als een blanke z’n was probeert te doen in een rivier..

Qua vervoer gaat het hier ook echt heel Afrikaans. Als je naar de BOMA wil (het gedeelte van het dorp waar winkels zijn en waar we altijd onze boodschappen doen) loop je naar de weg en wacht je op een auto, dan steek je je hand uit en meestal stoppen ze ook. Sommige mensen vinden het zo leuk dat er een blanke in hun auto zit dat je ook nog eens niet hoeft te betalen, wat ongeveer 50 cent per persoon is. Als je eenmaal op de BOMA bent word je ook door iedereen aangestaard en we kwamen daar zelfs de ‘chief’ tegen die ons, na een gesprek van 5 minuten op je knieën, uitnodigde in zijn paleis. Haha, zaterdag gaan we er naartoe en ik ben erg benieuwd wat hij precies onder paleis verstaat. Blijkbaar moeten we dus een dikke kip meenemen als dank voor de uitnodiging.

Met het onderzoek gaat het goed. We hebben al gemerkt dat we hier wel uit de voeten kunnen met onze vraag maar we gaan het wel een klein beetje aanpassen omdat er geen tijd is voor het inroosteren van een extra mentorles. We hebben gemerkt dat de kinderen in de les uitleg krijgen, een opdracht maken maar geen extra uitleg krijgen als ze het niet snappen. Dan staat er bijvoorbeeld ‘tryagain’ onder de opdracht. Gelukkig zijn de kinderen erg gemotiveerd en gaan ze allemaal naar ‘prep time’. Dat is een uur aan het einde van de lesdag waarin ze vragen kunnen stellen aan de leraar…. Die in 4 van de 5 klassen die we gaan onderzoeken niet aanwezig was. Kortom, er is dus veel te doen.

We hebben ook gezien dat de weeskindjes niet zo heel veel te doen hebben dus we zijn samen met Emanuel een uitje aan het plannen om ze even uit hun omgeving te halen en om de hele dag leuke dingen te doen. Uiteindelijk gaan we met ongeveer 30 man in een busje naar Kapicha. Dat is een gebied met hot springs (yes, eindelijk warm water) dieren, attracties en allemaal leuke dingen. Superveel zin in! Vrijdagavond hebben we omgetoverd tot filmavond dus we gaan zo even cola en koekjes kopen en dan hopen dat de stroom aanblijft.

Verder moeten we 29 oktober ons visum verlengen in Kasama, een stad hier 3 uur verderop. We hebben besloten om er ‘een dagje van te maken’ en gaan zelfs een nachtje daar slapen. Gelukkig kennen we daar iemand die we in Lusaka hebben leren kennen door de familie van Arie dus hij zal ons daar verder helpen met het vinden van een hostel en de immigratiedienst. Aangezien er hier geen supermarkten zijn, gaan we met een lege rugzak heen om daar de dingen te kopen die we hier niet hebben maar waar we heeeel veel zin in hebben.

Zaterdag gaan we eerst naar de kerk (jaja, ik ga naar zo’n kerk waar ze gospel zingen en de duivel uit mensen gaan drijven) en dan naar de chief dus na dit weekend heb ik weer een bult verhalen te vertellen denk ik. Ben benieuwd hoe het in Nederland is! Zijn echt volledig van de buitenwereld afgesloten dus ik vind het heel leuk om berichtjes van jullie te krijgen en ik heb bijna altijd bereik 
Dit is mnZambiaanse nummer: +260972577045
Heeeeeeel veel liefs en dikke knuffels en kussen!!