Kasama, regen, regen en regen

Afgelopen maandag moesten we naar de immigration office in Kasama om een stempel in ons paspoort te krijgen. Blijkbaar moet dat hier elke maand, dit zou vervelend kunnen zijn als het niet zo was dat daar een supermarkt was. ’s Ochtends zouden we rond 8 uur opgehaald worden maar daar begonnen de eerste problemen. De auto van de jongen met wie we zouden rijden was niet geregistreerd waardoor zijn ouders het er niet echt mee eens waren als we daar een 5 uur durende rit mee zouden maken. Gelukkig kende hij wel iemand met een busje die toch die kant op moest. Inmiddels was het half 12 en konden we eindelijk vertrekken. Na 5 minuten op asfalt draaiden we een gravel weggetje op die nog 3 uur zou duren. Van een plas- en- benen- strek pauze hebben ze hier niet gehoord dus we moesten wachten tot we de pont over konden steken om even de auto uit te kunnen. In Kasama aangekomen ontmoetten we Brian en Malamba, vrienden van Chisopa (de jongen met wie we in Lusaka waren) zij brachten ons naar een hotel wat er echt prima uitzag maar we hadden de hele dag niet gegeten behalve het ontbijt omdat we natuurlijk dachten rond lunchtijd wel in Kasama te zijn dus gingen we op zoek naar wat te eten. Ongeveer elk restaurant was dicht op zondag en in de guesthouses waren geen koks aanwezig omdat er ook geen gasten waren. Gelukkig wisten ze nog weel iets waar we de meest lekkere kip en friet hebben gegeten.

De volgende dag hadden we een heerlijk ontbijt en er moest één iemand met de paspoorten naar de immigration office om de stempels te laten zetten. Joey was de uitverkorene en wij konden lekker shoppen, topdeal zou je denken. En daar begint het volgende probleem. We werden gebeld dat het toch nodig was dat we allemaal langskwamen en eenmaal daar aangekomen werd ons verteld dat we per persoon 2.000.000 kwacha moesten betalen, wat ongeveer 300 euro is. Ze hadden namelijk in Lusaka ons een business visum gegeven wat voor ons helemaal niet de bedoeling is, of nou ja eigenlijk wel maar iedereen omzeilt dit visum door te zeggen dat ze ‘visitors’ zijn en dat wisten wij dus niet. Na een beetje slijmen, uitleggen en bellen met de noodtelefoon van Hogeschool Leiden gaf de immigratiechick ons toch een normale stempel met de uitleg dat we 30 dagen krijgen om onze zaken te regelen en aan haar te bewijzen dat we het verkeerde visum hebben gekregen. THANK YOU VERY MUCH!

Om half 2 hadden we een lunchafspraak en toen belde de man van de bus met nog een probleem: hij ging om 2 uur alweer terug naar Chinsalien hij kwam de volgende dag weer. We hadden nog niet eens alle boodschappen gedaan dus was de keuze duidelijk: we blijven nog een nacht in Kasama. Helaas was niet iedereen het hier mee eens maar we hebben toch heerlijk pizza gegeten en ingecheckt in een ander guesthouse wat echt top was. Het leek net Center Parcs, allemaal huisjes hutje mutje op elkaar met lego- achtige daken. Lekker naar t nieuws kunnen kijken en kunnen douchen (wel weer koud water, de anderen hadden wel warm helaas) m’n nieuwe broek aangetrokken en Malamba gebeld om te vragen of hij met ons mee uit wilde. Ja, dan moet je er ook maar iets leuks van maken als je noodgedwongen nog een nacht blijft! Uitgaan was in Kasama een stuk leuker dan in Chinsali en op het moment dat ik tegen Malamba zei dat mannen hier ook lekkerder ruiken, kwam er een vent in ons midden staan die echt al een maand hetzelfde voetbalshirt aanhad. Nou, daar ging m’n theorie. Lekker gedanst en gedronken en toen was het wel weer tijd om naar huis te gaan.

Volgende dag weer een lekker ontbijt en daar kwam NOG EEN probleem! Ja ja, het houdt niet op. De chauffeur belde dat hij pas om 4 uur in Kasama was dus dat we rond 6 uur wel terug konden. Nou, dat ging dus niet gebeuren en we zijn op zoek gegaan naar een busje. Gelukkig konden we om 12 uur met een bus mee, ware het niet dat het een minibusje voor 8 personen inclusief bestuurder was en er nog twee best gezette vrouwen mee wilden. Dat ging dus ook niet gebeuren en we hebben vriendelijk gevraagd of zij een andere lift konden regelen. Toen was het tijd voor de supermarkt, een walhalla van lekkere dingen die je eigenlijk niet nodig hebt maar die je in het kader van ‘dit hebben ze niet in Chinsali’ toch maar meeneemt. Met 4 sixpacks cola light, tomatensap, zoute crackers, zoetjes, andere onnodige rotzooi, CD’s, DVD’s, schriften, potloden, speelgoed, tandpasta voor de kinderen en dingen voor Nursery zat de auto volgepakt en konden we eindelijk vertrekken. Helaas dezelfde weg dus hobbel de bobbel terug naar huis. Wát heerlijk om weer thuis te komen, we werden verwelkomd door een stortbui en lieve Harriet die ZO blij was om ons weer te zien dat ze bijna niet meer kon praten van het lachen. Wat gaat dat moeilijk voor ons worden als we over twee maanden echt weggaan. Om te vieren dat we terug waren hebben we een film aangezet en lekker gedanst op “Top Nigerian Hits” (beste aankoop ever), kortom het was feest en ze hadden de volgende dag toch pas om 11 uur school. Voor het slapengaan nog wat cadeautjes gegeven en ze waren vooral erg blij met de tandpasta. Zo schattig… De rest krijgen ze een andere keer.

De woensdag lekker doorgebracht met het onderzoek en ’s middags naar een voetbalwedstrijd van de jongens, voor de zekerheid m’n poncho meegenomen maar het enige waar deze goed voor is geweest is een training van de lachspieren van de lokale jeugd. Maar de lucht zag er écht dreigend uit en met onweer enzo. En dan op het moment dat je wil gaan koken gaat het én regenen én valt de stroom uit. Dus de charcoalburner werd weer tevoorschijn gehaald en hebben uiteindelijk toch heerlijk bij het gezellige licht van onze immer charmanteheadlights gegeten. En wat doe je ’s avonds als het regent en je hebt geen tv om voor vermaak te zorgen? Juist, dan ga je een spelletje doen! Dus de kaarsen gepakt en potje gekaart met de jongens. Helaas weer niet gewonnen, ik geloof dat Ronald en ik onze tactiek moeten veranderen…

Donderdag weer de hele ochtend aan het onderzoek gezeten en aangezien het weer regende nog maar een filmpje geplugd. Beginnen ons nu toch wel een beetje zorgen te maken over hoe we ooit nog kleren en onszelf kunnen wassen in de rivier, het begint nu namelijk echt een beetje koud en vochtig te worden. Gelukkig wel genoeg babydoekjes ingeslagen in Kasama dus dat is ook altijd nog een optie… Alleen niet gedacht aan truien, lange broeken en thermo ondergoed voor ’s nachts.
Zometeen maar op zoek naar een lekkere deken want het was erg koud.

Alles geregeld voor Kapicha morgen dus volgende week heb ik weer een mooi verhaal! XX