Mijn laatste blog...
Blijf op de hoogte en volg Anne-Roos
29 December 2012 | Zambia, Chinsali
Ik ben weer thuis.. Wat was het fantastisch de afgelopen 3 maanden.. ik ga het zo missen...
Vorige week dinsdag hebben we spaghetti gemaakt voor de kinderen en Charity had een cake gebakken in de vorm van een hart, superschattig! Woensdagavond was de laatste avond van Jill en Joey. We hebben weer lekker gegeten met de kinderen en ik had een diashow gemaakt met foto’s van de afgelopen 3 maanden. Het was een rare sfeer, tijdens het eten was het heel stil maar bij de foto’s begon iedereen te lachen en sommigen van ons te huilen, een goed teken. Daarna nog een spel gedaan buiten en toen was het eigenlijk al best laat. Donderdagochtend het eerste deel van onze manual aan Mr. Kwangu overgedragen, hij was er erg blij mee en hoopte dat het de aankomende guidance docent gaat helpen. Wij hopen dat ze het gewoon gaat gebruiken en dat ze in ieder geval onze plannen voor prep time doorvoeren want dat is echt iets wat veranderd moet worden.
Het afscheid van Joey en Jill was best emotioneel, Pijo en Joey waren echt vrienden geworden en hij moest zo huilen dat ik zelf ook wel wat tranen in mijn ogen had.. Kavindra en Natalie zijn inmiddels ook weg. Ze zouden om half 1 ’s nachts met de bus gaan samen met Chico. Een man die ook met het guesthouse heeft geholpen en een vriend is geworden van Joey en Jill, hij moest ook richting Tanzania dus hij ging mee. We stonden met alle kinderen te wachten bij de weg maar Chico zat in de bar en ging niet mee.. We hebben tot 3 uur gewacht en toen maar een auto geboekt die hun naar de Boma kon brengen want daar ging er om 4 uur nóg een bus die ze dan wel zouden halen. Zo lief dat de jongens tot zo laat hebben gewacht met ons! Zaterdag werd ik best laat wakker van gehuil in de meidenkamer. Er was in de kliniek een man overleden die familie is van Arie, Dyness, Charity en alle andere Kalwala’s. Hij was nog helemaal niet oud en was pas 2 dagen ziek. We zagen een truck aankomen en hoopten dat die niet voor de kliniek zou stoppen maar dat was helaas wel het geval.. Het lichaam werd uit de kliniek gedragen en in de truck geladen om naar het mortuarium gebracht te worden. Emmanuel, Charity, Chico, Linda de naaister en wat andere mensen zaten bij het lichaam op de truck en de meiden waren echt hartverscheurend aan het huilen, heel bizar om te zien. Chisopa is hier nu ook voor de begrafenis vanuit Lusaka gekomen en hij reist met ons mee terug, dat is wel fijn. De begrafenis was heftig, veel gehuil en mooie muziek. Samen met Mr. Kwangu de brief van Arie en Dyness vorgelezen. Ik had niet gedacht dat ik dit ook nog zou meemaken in Zambia.
Als ik terugdenk aan de afgelopen 3 maanden denk ik dat we best trots kunnen zijn. We hebben een mooie manual voor de guidance lessen achter kunnen laten, we hebben de weeskinderen blij gemaakt met nieuwe kleren, een stapel Dvd’s, gezellige uitstapjes en nieuwe herinneringen en ik kan in tegenstelling tot in mijn vorige blog zeggen dat ik hier niet voor mezelf heb gezeten. We hebben ons allemaal ingezet om de school én het weeshuis een stukje vooruit te helpen op een manier waarop iedereen er wat aan gehad heeft. Ik heb zoveel waardering gekregen voor de mensen die hier wonen en werken en zich met heel hun hart inzetten voor het welzijn van deze kinderen. Dat besefte ik vooral toen ik in Kasama een shirtje kocht ter waarde van een half maandloon van een local. En wat heb ik er voor gedaan? Misschien een ochtendje gewerkt.
Mijn happinessmeter gaat zeker richting de 10 als ik terugdenk aan Sinterklaasavond, het uitstapje naar Kapicha hot springs, het eerste deel van de Chipoma watervallen (tweede deel buikpijn), de eerste ontmoeting met de kinderen, de avond dat de meisjes liedjes voor ons gingen zingen, mijn diner a deux met Ronald, elke keer dat Kedrick m’n naam op zijn manier uitsprak en met open armen op me af kwam rennen, de keer dat hij mijn kamer binnen kwam toen ik ziek was en zei “Hannahrose, don’t cry.”, de glimlach van Pijo, zijn altijd vrolijke verschijning, zijn gigantische lijst fantastische quotes en de keer dat hij schreeuwde “It’s a girl!” toen de derde babygeit (Amainsa Rainseason genaamd) geboren was, de lach van Sampa, Ronald zijn ochtendhumeur, Christopher in z’n jaren ’70 broek waardoor hij net op één van de Jackson 5 lijkt, de stapel CD’s met liedjes die ik sowieso niet terug kan vinden in NL, kaartspelletjes met de kinderen, het Zambiaanse volkslied (al opgezocht op YouTube? Is het antwoord nee: NU DOEN!), de nshima met kip en saus van Charity, de rijst met kip van Stella en de Fanta Orange die hier simpelweg gewoon niet zo is als die in Nederland, zwemmen in de rivier, de mensen die altijd bereid zijn om je te helpen, dansen met de kinderen, de was doen bij de waterpomp, de kinderen die dan altijd eerst even lachen en dan meehelpen met wassen en het nooit hoeven haasten, zelfs niet om de bus te halen want de buschauffeur haast zelf ook niet.
Maar er zijn ook dingen die ik niet ga missen: Elke keer moeten liften om boodschappen te doen, de dronken vervelende mannen tijdens het uitgaan, de irritante zwerver die stinkt en te dichtbij komt, geen water uit de kraan kunnen drinken, überhaupt geen water uit de kraan, na het doorspoelen de stortbak met een emmer vullen, de mieren die op de één of andere manier altijd mij bijten, de vliegende- beestenplaag die tijdens de regen uit de grond komt, de slang die tot twee keer toe in onze kamer is gekomen, zand in mijn bed, vieze voeten en mijn klamboe die nu niet echt meer mijn beste vriend is. Dit lijkt een lang lijstje maar geloof me als ik zeg dat vanaf het moment dat je Kalwala’s Village binnenkomt, je wordt overspoeld door een warm en liefdevol gevoel dat je voor de rest van je leven mee zal dragen en zal blijven herinneren.
Op kerstavond gaf ik mijn boek “Oh the places you’ll go” van Dr. Seuss aan de kinderen als afscheidscadeau. Het verhaal is zo mooi en het gaat heel erg over deze kinderen. Het gaat erom dat je soms in je leven dingen meemaakt die niet leuk zijn maar dat je altijd moet vertrouwen je eigen kracht. Als je in jezelf blijft geloven, kan je alles bereiken ook al zit het soms even tegen. Ik heb er wat voor ze in geschreven wat Emmanuel in het Bemba heeft vertaald zodat ze de boodschap echt begrijpen. Ook heb ik er een verklarende woordenlijst bij gemaakt zodat ze de moeilijke woorden op kunnen zoeken. Dit heb ik er in geschreven:
Dear children,
Thank you so much for the past three months. It has been so nice with you and I will never forget you all.
As a thank you I give you this book. The things that happen in the book, will happen to everyone. Sometimes, life can be very difficult and you don’t know what to do. When you feel angry, sad or you are confused, think of the power in you, just like the boy in the book. Life is beautiful and when you think of your own power, everything will turn the right way.
I know you all have the power to move mountains and to reach for the highest. Always believe in yourself.
Your mountain is waiting so….. get on your way!
Much Love,
Anne-Roos
Ik ben blij. Ontzettend blij dat ik hier drie maanden heb mogen wonen, studeren en genieten. Maar ik ben ook blij dat ik bijna mijn familie en vrienden weer zie en kan knuffelen want ik heb jullie best gemist. Het was een unieke ervaring die ik nooit zal vergeten, ik heb ontzettend veel geleerd. Over mezelf, omgang met anderen, over mijn vak en over deze cultuur. Ik kan met een voldaan gevoel teruggaan naar Nederland om daar deze fantastische minor hopelijk goed af te ronden.
Vorige week dinsdag hebben we spaghetti gemaakt voor de kinderen en Charity had een cake gebakken in de vorm van een hart, superschattig! Woensdagavond was de laatste avond van Jill en Joey. We hebben weer lekker gegeten met de kinderen en ik had een diashow gemaakt met foto’s van de afgelopen 3 maanden. Het was een rare sfeer, tijdens het eten was het heel stil maar bij de foto’s begon iedereen te lachen en sommigen van ons te huilen, een goed teken. Daarna nog een spel gedaan buiten en toen was het eigenlijk al best laat. Donderdagochtend het eerste deel van onze manual aan Mr. Kwangu overgedragen, hij was er erg blij mee en hoopte dat het de aankomende guidance docent gaat helpen. Wij hopen dat ze het gewoon gaat gebruiken en dat ze in ieder geval onze plannen voor prep time doorvoeren want dat is echt iets wat veranderd moet worden.
Het afscheid van Joey en Jill was best emotioneel, Pijo en Joey waren echt vrienden geworden en hij moest zo huilen dat ik zelf ook wel wat tranen in mijn ogen had.. Kavindra en Natalie zijn inmiddels ook weg. Ze zouden om half 1 ’s nachts met de bus gaan samen met Chico. Een man die ook met het guesthouse heeft geholpen en een vriend is geworden van Joey en Jill, hij moest ook richting Tanzania dus hij ging mee. We stonden met alle kinderen te wachten bij de weg maar Chico zat in de bar en ging niet mee.. We hebben tot 3 uur gewacht en toen maar een auto geboekt die hun naar de Boma kon brengen want daar ging er om 4 uur nóg een bus die ze dan wel zouden halen. Zo lief dat de jongens tot zo laat hebben gewacht met ons! Zaterdag werd ik best laat wakker van gehuil in de meidenkamer. Er was in de kliniek een man overleden die familie is van Arie, Dyness, Charity en alle andere Kalwala’s. Hij was nog helemaal niet oud en was pas 2 dagen ziek. We zagen een truck aankomen en hoopten dat die niet voor de kliniek zou stoppen maar dat was helaas wel het geval.. Het lichaam werd uit de kliniek gedragen en in de truck geladen om naar het mortuarium gebracht te worden. Emmanuel, Charity, Chico, Linda de naaister en wat andere mensen zaten bij het lichaam op de truck en de meiden waren echt hartverscheurend aan het huilen, heel bizar om te zien. Chisopa is hier nu ook voor de begrafenis vanuit Lusaka gekomen en hij reist met ons mee terug, dat is wel fijn. De begrafenis was heftig, veel gehuil en mooie muziek. Samen met Mr. Kwangu de brief van Arie en Dyness vorgelezen. Ik had niet gedacht dat ik dit ook nog zou meemaken in Zambia.
Als ik terugdenk aan de afgelopen 3 maanden denk ik dat we best trots kunnen zijn. We hebben een mooie manual voor de guidance lessen achter kunnen laten, we hebben de weeskinderen blij gemaakt met nieuwe kleren, een stapel Dvd’s, gezellige uitstapjes en nieuwe herinneringen en ik kan in tegenstelling tot in mijn vorige blog zeggen dat ik hier niet voor mezelf heb gezeten. We hebben ons allemaal ingezet om de school én het weeshuis een stukje vooruit te helpen op een manier waarop iedereen er wat aan gehad heeft. Ik heb zoveel waardering gekregen voor de mensen die hier wonen en werken en zich met heel hun hart inzetten voor het welzijn van deze kinderen. Dat besefte ik vooral toen ik in Kasama een shirtje kocht ter waarde van een half maandloon van een local. En wat heb ik er voor gedaan? Misschien een ochtendje gewerkt.
Mijn happinessmeter gaat zeker richting de 10 als ik terugdenk aan Sinterklaasavond, het uitstapje naar Kapicha hot springs, het eerste deel van de Chipoma watervallen (tweede deel buikpijn), de eerste ontmoeting met de kinderen, de avond dat de meisjes liedjes voor ons gingen zingen, mijn diner a deux met Ronald, elke keer dat Kedrick m’n naam op zijn manier uitsprak en met open armen op me af kwam rennen, de keer dat hij mijn kamer binnen kwam toen ik ziek was en zei “Hannahrose, don’t cry.”, de glimlach van Pijo, zijn altijd vrolijke verschijning, zijn gigantische lijst fantastische quotes en de keer dat hij schreeuwde “It’s a girl!” toen de derde babygeit (Amainsa Rainseason genaamd) geboren was, de lach van Sampa, Ronald zijn ochtendhumeur, Christopher in z’n jaren ’70 broek waardoor hij net op één van de Jackson 5 lijkt, de stapel CD’s met liedjes die ik sowieso niet terug kan vinden in NL, kaartspelletjes met de kinderen, het Zambiaanse volkslied (al opgezocht op YouTube? Is het antwoord nee: NU DOEN!), de nshima met kip en saus van Charity, de rijst met kip van Stella en de Fanta Orange die hier simpelweg gewoon niet zo is als die in Nederland, zwemmen in de rivier, de mensen die altijd bereid zijn om je te helpen, dansen met de kinderen, de was doen bij de waterpomp, de kinderen die dan altijd eerst even lachen en dan meehelpen met wassen en het nooit hoeven haasten, zelfs niet om de bus te halen want de buschauffeur haast zelf ook niet.
Maar er zijn ook dingen die ik niet ga missen: Elke keer moeten liften om boodschappen te doen, de dronken vervelende mannen tijdens het uitgaan, de irritante zwerver die stinkt en te dichtbij komt, geen water uit de kraan kunnen drinken, überhaupt geen water uit de kraan, na het doorspoelen de stortbak met een emmer vullen, de mieren die op de één of andere manier altijd mij bijten, de vliegende- beestenplaag die tijdens de regen uit de grond komt, de slang die tot twee keer toe in onze kamer is gekomen, zand in mijn bed, vieze voeten en mijn klamboe die nu niet echt meer mijn beste vriend is. Dit lijkt een lang lijstje maar geloof me als ik zeg dat vanaf het moment dat je Kalwala’s Village binnenkomt, je wordt overspoeld door een warm en liefdevol gevoel dat je voor de rest van je leven mee zal dragen en zal blijven herinneren.
Op kerstavond gaf ik mijn boek “Oh the places you’ll go” van Dr. Seuss aan de kinderen als afscheidscadeau. Het verhaal is zo mooi en het gaat heel erg over deze kinderen. Het gaat erom dat je soms in je leven dingen meemaakt die niet leuk zijn maar dat je altijd moet vertrouwen je eigen kracht. Als je in jezelf blijft geloven, kan je alles bereiken ook al zit het soms even tegen. Ik heb er wat voor ze in geschreven wat Emmanuel in het Bemba heeft vertaald zodat ze de boodschap echt begrijpen. Ook heb ik er een verklarende woordenlijst bij gemaakt zodat ze de moeilijke woorden op kunnen zoeken. Dit heb ik er in geschreven:
Dear children,
Thank you so much for the past three months. It has been so nice with you and I will never forget you all.
As a thank you I give you this book. The things that happen in the book, will happen to everyone. Sometimes, life can be very difficult and you don’t know what to do. When you feel angry, sad or you are confused, think of the power in you, just like the boy in the book. Life is beautiful and when you think of your own power, everything will turn the right way.
I know you all have the power to move mountains and to reach for the highest. Always believe in yourself.
Your mountain is waiting so….. get on your way!
Much Love,
Anne-Roos
Ik ben blij. Ontzettend blij dat ik hier drie maanden heb mogen wonen, studeren en genieten. Maar ik ben ook blij dat ik bijna mijn familie en vrienden weer zie en kan knuffelen want ik heb jullie best gemist. Het was een unieke ervaring die ik nooit zal vergeten, ik heb ontzettend veel geleerd. Over mezelf, omgang met anderen, over mijn vak en over deze cultuur. Ik kan met een voldaan gevoel teruggaan naar Nederland om daar deze fantastische minor hopelijk goed af te ronden.
-
30 December 2012 - 00:22
Mama En Job:
Lieve Roos, 'Hannahrose', of 'Oosj',
Wij zijn ook heel blij om je weer te zien en te kunnen knuffelen. Wat schrijf je toch waanzinnig mooi en met deze laatste update als afsluiter geef je echt de indruk geraakt te zijn door die plek en die mensen daar, maar ook dat jij hen hebt geraakt. Wat een ontzettend lief woordje heb je geschreven in het boek van Dr. Seuss, we waren tot tranen toe geroerd. We weten zeker dat ze daar iets aan hebben, en ook dat jij ze dat als geen ander hebt kunnen leren.
Geniet van je bank, je afstandsbediening, je filet americain en we zijn supertrots en blij dat je er weer bent! -
03 Januari 2013 - 22:18
Karen:
Lieve 'Arie' :-),
Wat een geweldig verhaal weer en ik heb je gelukkig ondertussen al even gezien op SPL en als ik dit dan weer lees en met name je laatste woorden: wow. Je hebt veel gegeven maar ik denk nog veel meer gekregen en zo zouden dit soort reizen altijd moeten zijn, voor iedereen. Jij bent 1 van de gelukkigen die dit kon doen. Ik hoop op nog meer, want je verlegt een steen en maakt het verschil. Dat moeten we - als het in onze macht en kracht ligt - allemaal doen, en met 'we' bedoel ik 'wij uit de westerse wereld' die het zoveel beter hebben dan een aantal andere werelddelen. Enne: het rijtje dingen dat je gaat missen is nog steeds groter dan wat je niet mist hoor. En zo hoort het ook toch? :-).
Liefs, tot snel, dan gaan we aan de witte wijn, wat jij? :-)
K.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
